περιχαρής βρεγμένος σταγόνες αχανούς ωκεανού
το άδειο δισάκι μου στον ώμο
και κουρελής ξυπόλυτος
χορταίνω ήλιο για το δρόμο
η αλμύρα πάνω στα χείλη μου κρυστάλλιασε
κι ο χρόνος τον καμβά του χάραξε
Μα όσα βλαστάρια κορφολογήθηκαν
εδώ στο δρόμο των ονείρων φως τυλίχτηκαν
κι ελπίδα
αυτό που είναι το χρέος μου να κάνω..
2 σχόλια:
Ποιος θα ξεφύγει από το αλάτι της Μοίρας?...
Ποιο στόμα θα υποκλιθεί στην άρνηση των πεπρεγμένων πριν ακομη συμβουν?.....
Ποιο μέλλον να αποποιηθούν τα βήματα, όταν ο δρόμος, μιας λωρίδας, μας κατευθύνει αβίαστα προς το Γραμμενο?....
Δοκίμασα την αλμύρα της κάθε σου λέξης...
Μαθαίνω να κολυμπώ στο χρονο....μεσα σε μια συνεχή εκπαίδευση...
Την καλησπέρα μου....
Γραμμένο γίνεται κάθε φορά που διαλέγεις ένα μονοπάτι από ένα άλλο, κάθε φορά που κινείς το μικρό σου δαχτυλάκι, δημιουργός μιας φυλακής ή μιας ελευθερίας εσού. Και τότε όμως, και τότε ξανά το γραμμένο έχει μόνο έναν σκοπό.. Είθε να μας βγάλουμε στο Φως και μονο στο Φως.-
Δημοσίευση σχολίου