ναδίρ

σύννεφο που αγκαλιάζω στο σκοτάδι
στάζεις στο πρόσωπό μου
ζώο έγινε πια ο άνθρωπός σου, ο άνθρωπος σου το ζώο
τοσο που δίψασα και πείνασα των ιλαρών στιγμών
ρίξε εμπρός το δόλωμά σου και το θάλος το ιερό

στο τζάμι ανάντι όταν ο ήλιος με τυφλώνει
διπλώνεις τη σκιά σου, τρυπώνεις απ' τις κόρες,
κατρακυλάς κι όλο απλώνεις κι όλο χτυπάς...

Συντριβή

Είναι παραξενο ετούτο το πακέτο. Το απαρτιζουν οικουμένες του θανάτου.
Ριγάς μεχρι τα μύχια στο άνοιγμα του όσο η τράπουλα όλα τα φύλλα στο κορμί σου ξεδιπλώνει..
Κρύσταλλο ήταν πάντα το νερό, σιωπή ο ποταμός σου μα κάποτε πυκνώνει ο ουρανός τρανός,
πάνω από το μέτωπό σου καραδοκούν ο χαμερπής κι ο λοιδωρός
Όσο να αρπάξουν όλα που ξεβράζονται των πόρων, αυτά που μέσα σου καθαίρεσε ο καιρός,
μες στον καθρέφτη σου κοιτάξου να δεις αν έμεινες με πρόσωπο στον πόνο
Άγαλμα είναι η σκέψη και ματωμένος ο κορμός που επιχειρείς να ορθώσεις μ' ένα ζευγάρι πόδια που ποτέ δεν ξεμουδιάζουν...

δίχως τέλος..

μείναμε αγάλματα σπασμένα να βρεχόμαστε από το κύμα και την ουράνια αρχή όταν ανάγκη έγινε η λογική κι εχθρός όλος ο κόσμος..