ποιά μέρα

Στα σαλόνια της λύπης τα βράδια ο δεσμώτης μ'αφήνει να καίω,
στα βελούδα να ψάχνω να βρω τα κλειδιά της φυγής, τα σημάδια,
και στα χείλη να σβήνω το γεμάτο ποτήρι της κρύας χαράς
που η καρδιά όσο πίνει γλυκαίνει μα ο χρόνος παχαίνει
κατατρώει μοναξιά και βουλιάζει στα άφαντα ίχνη,
βαθιά η σμίξη παγώνει γιατί ο ορίζοντας φέγγει μακριά,
και φωλιάζει κλαψιάρα η μειλήχια θέλξη πότε θα'ρθει εκείνος,
ποιά μέρα...

Ιλλύσιο

Η μέρα φλογίζεται και στο λαμπάδιασμά της χτυπάει η καρδιά ένα ράθυμο αχό
σαν το παιδί που δεν το νοιάζει αν πάει τη ζωή του στο γκρεμό
που περπατά κι όλο τον ουρανό κοιτάζει μην έρθει άγγελος φωτός που θα το πάει στα ψηλά, Ξυπνάς κι ούτε αντιλαμβάνεσαι πώς στο λαιμό σου κάτοπτρο ηλιακό φοράς
ν’αντανακλάς τον πάνω κόσμο στο δρόμο που σου ορίστηκε για να βαδίσεις
σήματα, σχήματα σε κατευθύνσεις που ερμηνεύουν οι παλιοί,
πίσω να μην κοιτάς, Κι όπως ακολουθούν τα σύννεφα το μονοπάτι του ανέμου
τα ρωτάς- Άραγε σε ποια κατηγορία να ανήκεις και προχωράς με κάτι που σου ρουφάει το μυαλό...

ποτάμι

Εχεις ζωή μου δάχτυλα μακριά
έχουν τα έξω μάτια μου ένα πέπλο
αυτό που μένει μέσα αφημένο να κοιτούν για χρόνο μερικά λεπτά
Υστερα καίγεται ανάμεσα στα δάχτυλα σου
Στο νου μου αποτυπώνεις τη στιγμή
απατηλή και στολισμένη με ψυχές και με τοπία
Άθλια λογική της μνήμης μου έγινες
κάθε φορά που όλοι εκρήγνονται στη λήθη εξορισμένοι
όταν εσύ τους σβήνεις από το χαρτί
μένει αχόρταγη η φατρία σου
αλοιμονο, να έλειπες...

καιει

Βαστάει τα σύννεφα στις άκρες του ο ουρανός
Λίγο ζητούν για να πιαστούν στα περιθώρια άλλη μια μέρα
Σ'έχουν χωρέσει μέσα στη λίστα τους
που όταν ξεφεύγεις να σε κυνηγούν αλύπητα
Πεταλούδα της νύχτας λευκή που προσκολλήθηκες στα πόδια μου
κι έχασε το λουλούδι το άρωμα του
το λόγο του ο αρωγός κι ο χορευτής το πόνημά του
τον κόμπο του ο μοναχός
Σε σενα δίνει άπλα η θάλασσα, μέσα της για ν'απαρνηθείς
και το βουνό πλαγιά να ξεδιπλώνεις το φτερούγισμά σου
Χτυπάει η ανθρώπινη γροθιά και τρέχεις να κρυφτείς
κι ο ουρανός απάνω σου βροχή ξερνοβολάει...