με τον άνεμο

Φύλλο μικρό, κάτω στον ποταμό, των Μυρίων την κάθοδο διάλεξες
Απ' το χείλι πικρό κυλάει της καρδιάς το αίμα
Δε θα υπάρχουν κάβοι πια, μήτε απάνεμα λιμάνια να κρυφτείς.
Σα κόψει η άγκυρα, κανείς να σε κρατήσει δεν υπάρχει
Μικρό καράβι με πανί μονό
πάνω σε τούτο το φανό είναι που κάηκαν οι πεταλούδες της παλιάς σου αγάπης

Η Πύλη

Περνάς τη χρυσή πύλη με περισσή εξωστρέφεια
μέσα σ'ένα χλωμό φως,
Είναι μία μέρα θαμπή που γελάς πολύ
Ύστερα κάνεις χιλιάδες χιλιόμετρα ψάχνοντας να τη βρεις
με περισσή ενδοσκόπηση
Πού ψάχνεις; Πού κοιτάς;
Θεέ μου η Δύση κρεμάστηκε
Η Ανατολή ξαποσταίνει σε σώματα αγγέλων
κι εσύ σαπίζεις σε τάφο σκοτεινό και υγρό,
με τα μάτια να τρέχουν χιλιόμετρα
στην καρδιά σου εντός ατέλειωτοι κύκλοι
Πόσο σε περίμενα
πόσο ποτέ δε θα φτάσω..

το πουθενά

Βελόνες του καρφώθηκαν στο μάγουλο
Το καλοκαίρι πληγιασμένο τώρα κυνηγά
Αδέσποτα χορεύουνε τρελλά τα όνειρά του
Μία ριπή ξεκοίλιασε τον ποιητή,
μια καταιγίδα χνάρι έφτιαξε στο χώμα,
απ΄του δέντρου το σώμα
Ξεχύθηκαν τ'αρώματα κι η πλάνη στη στεριά
και βάφτηκε η θάλασσα στο πιο πικρό μελάνι
Πέπλο λεπτό και σκοτεινό γυρνάω πάλι στο βυθό
κι αυτός ανοίγει στοργικά τη μαβιά του καρδιά
Ο έρωτας ο άχρονος κι ο φόβος ο πανάρχαιος, ο ιλαρός
μαύρα πουλιά που πέταξαν πάνω απ΄το μέτωπό μου
Μήτε να κλάψω κι ούτε που φοβάμαι πια.

Τι έκανα...

Κάτω στην άκρη του γιαλού,
πώς μαστιγώνει στάχυα ο νους,
ριπές ο άνεμος πώς κατεβάζει,
πώς σφίγγεται, μέγγενη σιδερένια η καρδιά,
ο ουρανός ζυγίζεται στο μέτωπό μου
κι ο ποταμός κανείς πίσω του δεν κοιτάζει
Σκάβει αυλάκια της σκουριάς στο μάγουλό μου ο χρόνος
Αφορεσμένος, λιμοκτονώ, ζηλεύοντας αυτούς
που τώρα βρίσκονται όπως εχθές εγώ,
στην αγκαλιά του ποταμού, στο διαφανές του χρόνου...

ακρογιαλιά

Και τι πειράζει που οι γλάροι σου τσιμπούν το πρόσωπο το σώμα;
10000 χρόνια μάρμαρο στην ίδια την ακτή σε γυάλισε το φως,
το κύμα να σε γλύφει απαλά, σε νανουρίζει όσο τροφή τους γίνεσαι .
Τάχα δε φτάνει ένας σκοπός να μη γυρεύεις άλλον;
Περνούνε από πάνω σου και σ'ερωτεύονται όλοι..

Μπουτάν

Πιο γρήγορα κι από τη σαύρα που με την κοιλιά της γλύφει τον τοίχο,
πιο γρήγορα ο φόβος με την κραυγή του σκαρφαλώνει,
ο φόβος που έχει την αγάπη μέσα του κι ανδρώνεται,
πιο γρήγορα κι από το αριστερό σου χέρι που στον άνεμο χαιδεύεται
την ώρα που το δεξί αλύγιστο σφίγγει το τιμόνι,
τη μέρα που η αλήθεια καίει τα φτερά της
και τ΄όχημα σου μένει ακυβέρνητο στην κορυφή.

έλα πίσω αγάπη

Αν κάτσω δύο λεπτά μες στη σιωπή σου
Δύο λεπτά ζωής αιμορροούσας
Να δω όσα η κάμαρα κι οι ερχόμενοι δε μ'άφηκαν
Στον ήλιο έξω να σε κοιτάξω, προσώπου λαμπυρίζοντος
Εκείνη η πολύτιμη στιγμή με διαπερνά
Κι όσο βαφτίζονται οι πόροι στην καινούργια εικόνα
που από το χθες βαθιά λησμονημένη
ξεφύτρωσε μεγάλη πεθυμιά
Δονείται ολάκερη η φύση κι αδημονούν τα πλάσματά της
Χαρά φιλιού, της πρώτης άνοιξης χαρά

κρυφά τοπία

Κάτω από το κυπαρίσσι,
στα κλαδιά του μαλακές μυρωδάτες βελόνες,
την Παγγαία φιλάς.
Το κεφάλι κλειδωμένο εμμένει στο βορά
όσο από τα μάτια να περνά το γεφύρι η σιωπή,
π΄αλωνίζει με φωτιά τα τοιχώματα της ύπαρξης
Σα σφυγμός που αλυχτά πίσω από τους πόρους
σα μπουμπούκι που ακόμα μαζεύει κλειστό τους χυμούς τ'ουρανού
στη βρεγμένη εικόνα εμπλουτίζει εαυτόν,
τελευταία σταγόνα,
προτού σκάσει πολύχρωμη σφαίρα ευωδιάς
και το κλέψει ο νοτιάς ως εκεί που τελειώνει ο δρόμος,
που η θάλασσα στα μάτια μου αρχίζει
Και κλειδώνει τα πέταλα, και ζεσταίνει στο στήθος η θήκη
που θα ζήσει το Σπαθί της φωτιάς
χίλιες φορές να με πας ως τα πόδια του γκρεμού
αρκεί λαμπερό να ανθίσει...

φαρέτρα

Εγκάρσια τομή ραμμένη εκατοντάκις ως το πλευρό
Πολλοστή ευκαιρία στους δαιδάλους του πλήθους ζητώ,
μετανοιωμένος διαβαίνοντας το φωτισμένο κατόπι της
κι η φύση ξεκουρδίζει το αδιάψευστο ρολόι της
τυχόν μη με φονεύσει η ανάδρομος δύση...

Σε μένα με οίκτο γυρνά: -Τώρα λοιπόν μ'αγαπάς?
Ξύπνησα όλα μου τ'άλογα και τρέχω ξοπίσω σου
Με δάκρυα, με αίμα κι αχό στο λαβύρινθο του στήθους σου
Να σπάσω το τζάμι της καιόμενης καρδιάς,
τον κορμό να λυγίσω στη ζούγκλα της διανοίας μου

2,3 φύλλα αδύναμα μου έμειναν θωρρώ,

να κόψω την άρρωστη ρίζα μου

και να πετάξω κάτω απ΄τον έναστρο ουρανό..

Σ'αγαπώ. Ας βρεθούμε μεγαλειώδεις ξανά.-

Ούτε ίχνος σημάδι, ούτε αμάρτημα

Φώναζε όσο θες.
Κουβαλάς παντού το χτύπο σου,
αυτόν που δεν απαντήθηκε από κανένα.
Έξω να βγεις, κάτω απ΄το σύννεφο να δεις,
πώς κρύβεται τ'ολόγιομο φεγγάρι απ΄τον καθένα, με τον άνεμο.
Χτύπα και κράτα την ανάσα σου, στον τοίχο να χτυπάς,
και σκάει κάτω από τα πόδια σου χαράδρα,
γιομάτη αγκαλιές και χάδια, μόνο για σένα.
Κρέμεσαι ρίζα ξερακιανή, βλαστός ελαστικός από το βράχο, φύλλωμα πράσινο φτωχό,
μονάχο των ατίθασων πουλιών απάγγιο και φωλιά βασιλική, συνομιλείς με το Θεό....

Villy Vil

μισός και μόνος να σπας την κλεψύδρα του χρόνου στα χερια σου
και να κόβεις τα δάχτυλά σου,
ώστε να μπορείς να αγκαλιάζεις τον άνθρωπο όπως τον ήλιο ζεστό μέσα στο στήθος,
ζεστό πάνω στο πρόσωπο σου μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα.
Ως Αδάμ με την Εύα μέσα στο μυαλό και στα σκέλια σου
και ως Εύα με τον Αδάμ μέσα στην κοιλιά και στην καρδιά σου,
να βρίσκεις το χαμένο παράδεισο στη στιγμή και εν τω αενάω

πιο μακριά

Αστράφτει στο βάθος και τρέμει η νύχτα
τα αστέρια βουλιάζουν
αντάρα που αδειάζει σαν αίμα στο πηχτό σκοτάδι
Το χέρι σου κρατούσα χωρίς να μιλώ
περιμένοντας
σκυφτός στο σφυγμό της παλάμης
στο χνώτο γλυστρώντας που θαμπώνει το τζάμι
περιμένοντας
μετράω το χρόνο χιλιάδες παλμοί
που κρύβονται κάτω απ΄το ρούχο
στο δέρμα που λάμπει ωχρό
περιμένοντας
στο στομάχι τρικυμία βάζει ο ψίθυρος που έγινε θόρυβος
ο θόρυβος της αγάπης τρυπάει τους τοίχους παραμένοντας.-