το πουθενά

Βελόνες του καρφώθηκαν στο μάγουλο
Το καλοκαίρι πληγιασμένο τώρα κυνηγά
Αδέσποτα χορεύουνε τρελλά τα όνειρά του
Μία ριπή ξεκοίλιασε τον ποιητή,
μια καταιγίδα χνάρι έφτιαξε στο χώμα,
απ΄του δέντρου το σώμα
Ξεχύθηκαν τ'αρώματα κι η πλάνη στη στεριά
και βάφτηκε η θάλασσα στο πιο πικρό μελάνι
Πέπλο λεπτό και σκοτεινό γυρνάω πάλι στο βυθό
κι αυτός ανοίγει στοργικά τη μαβιά του καρδιά
Ο έρωτας ο άχρονος κι ο φόβος ο πανάρχαιος, ο ιλαρός
μαύρα πουλιά που πέταξαν πάνω απ΄το μέτωπό μου
Μήτε να κλάψω κι ούτε που φοβάμαι πια.

Τι έκανα...

Κάτω στην άκρη του γιαλού,
πώς μαστιγώνει στάχυα ο νους,
ριπές ο άνεμος πώς κατεβάζει,
πώς σφίγγεται, μέγγενη σιδερένια η καρδιά,
ο ουρανός ζυγίζεται στο μέτωπό μου
κι ο ποταμός κανείς πίσω του δεν κοιτάζει
Σκάβει αυλάκια της σκουριάς στο μάγουλό μου ο χρόνος
Αφορεσμένος, λιμοκτονώ, ζηλεύοντας αυτούς
που τώρα βρίσκονται όπως εχθές εγώ,
στην αγκαλιά του ποταμού, στο διαφανές του χρόνου...

ακρογιαλιά

Και τι πειράζει που οι γλάροι σου τσιμπούν το πρόσωπο το σώμα;
10000 χρόνια μάρμαρο στην ίδια την ακτή σε γυάλισε το φως,
το κύμα να σε γλύφει απαλά, σε νανουρίζει όσο τροφή τους γίνεσαι .
Τάχα δε φτάνει ένας σκοπός να μη γυρεύεις άλλον;
Περνούνε από πάνω σου και σ'ερωτεύονται όλοι..