Λιτανεία

Ήξερα πως ήταν σάπια η ρίζα μου.
Τραβάω τώρα τις κλωστές μου να χύνονται και να ξηλώνουν
Μικρές κλωστές, μικρό παιχνίδι τσίρκου
Θα μείνω υδρόβια δίχως ρίζα
Ο βράχος από την αρχή μ' είχε καταδικάσει
Η πέτρα του σκληρή και δηλητηριώδης
Το βράχο με τα υγρά μου έλιωνα να φύγω
μα όλα τα ρόδα είχαν ξεθωριάσει
Κανείς μας δε θα γλιτώσει
Να χωριστούμε καλύτερα
Θα επιπλέω στο μέτρο του κύματος
κι εσύ θα με κοιτάζεις
μέσα απτο φύλλωμά μου
μικρά γλοιώδη διαφανή φύκια
Στο τέλος να με φας

φυγή

άυλο το βράδυ, άλλο ένα,
που η φωνή σου γραπώνεται απ'την πλάτη μου πουλί,
απλώνει και τυλιγει τα φτερα της,
ρουφάει από τα μύχια τώρα που το ταβάνι ετοιμάζεται να κατακρημνιστεί
με όλη του κόσμου τη συνωμοσία,
τόση αλήθεια όσο αυτή που φανερώνεται μετά από χρόνια,
ο βράχος που κατρώγεται από τα κύματα
τόσο πιο κοφτερό πρέπει να βαστώ το μαχαίρι,
να πιείς από μέσα τα δικά μου,
προτού φαγωθώ
και να με φυγαδέψεις.-

στόμα κλειστό .-

Έξαφνη ανατριχίλα,
ζώνεσαι την εγγύς της ρομφαίας αίσθηση,
αποκαρδιωτικοί φανερώνονται στ'όνειρο οικουμενικοί χάρτες
καθώς η ρομφαία της δικαιοσύνης με παγερό σαγόνι πλησιάζει
Μέσα απo τα χέρια μου, στον κόσμο μέσα, πάνω στη μιλιά, θα μου αρπάζει το τέκνο
Στο δεύτερο βλεφάρισμα που θ'αρπαγώ εγώ κι εκείνος ολότελα
Ταξίδι θά'ναι στο σκοτάδι το πηχτό, ήλεκτρο, ίλιγγος, κι ο μοναχός, τυφλό το άγνωστο
Διπλός ο φόβος τ'ουρανού που ζώντας έγδαρα
Δικαιούσαι ότι έδωκες...της αγωνίας το τετέλεσται
Μόνο μη με πληρώνεις λογισμούς απόντων κβάντα,
-πώς καποιοι μπορούν χωρίς να πιστεύουν σε τίποτα?..

Θαλ-λασσα

Σηματοδοτεί τις νέες γραμμές διανόησης ο μαύρος κύκνος,
με τη βροχή που σπαράζει τα τζάμια,
να, μόνο αυτό το αμυδρό παρελθόν θέλω να κρατήσω,
σαν ένα φάντασμα που λαβώθηκε μια δύση και τη δύση πιότερο αγάπησε,
τα πέπλα μου βαμμένα πορφυρά μοιάζουν με άνοιξης
Προτού να πέσει η νύχτα στο βαθύ της μαύρο γίνομαι αμαρτωλός μισός,
μισός αμαρτωλός στρατηλάτης που απ'τα υψίπεδα κοιτάζω μόνο την πράσινη κοιλάδα
Μα αν δε με βγάλει πουθενά τούτη η γραμμή ξέρω που θα με απωλέσει ο ποταμός...