Συν ένα...

Στην αγκαλιά της θάλασσας,
της χρονοθάλασσας που κολυμπούμε,
της θάλασσας δακρύων που εξιστορούμε,
το βιβλίο που πέφτει στο κέντρο της γης,
όταν τρέμουν τα χέρια κι η φωνή,
όταν τα φώτα τρεμοπαίζουν,
στο νούμερο σύν ένα που προστίθεται,
συν μια αλήθεια πλην μια άλλη,
στη ζυγαριά που ποτέ δε σταματά,
στέκομαι μπροστά.
Άκουσες ή δεν ακούς το χτύπο?
Σκαρφαλωμένη πάνω σ'ένα σωρό αγάλματα,
ανθρώπων πράξεις από κόκκινο πηλό,
σε μια ακτή, τόσο μακριά, τόσο κοντά,
πόλη παράκτια με απαστράπτον κάλλος,
όσο κι αν ψάχνω δε βρίσκω το δικό μου,
λες ταυτότητα καμιά..
Πόδια φτερά μου, δεν πατάω πουθενά,
τη ρίζα μου την κουβαλώ στην αγκαλιά μου
Ο χρόνος τρέχει, τρέχουν οι αδερφοφίλες και ξοπίσω εγώ
Τα τελευταία δάκρυα πάνω σου θα χυθούν ξανά,
στην άκρη της ακρογιαλιάς,
δίπλα στο δέντρο που βουτάει στο νερό
τα καταπράσινα κλαδιά του,
κάτω απ'τον ήλιο, ηλιοκράτορα,
μύρια κομμάτια χρώμα και φως και παραπονεμένη αγάπη,
αυτό το Ένα που τη θέση του αναπολεί..

rendez vous...

Τόσο καθαρά που κυλάει ο χρόνος
κλάσματα δέλτα νιοστά
ο φόβος αφανίζεται όταν στο ίδιο σημείο κοιτάζεις,
τα μάτια όλα στραμμένα στο στόχο της μέρας
Της στιγμής το ολέθριο πλάτωμα
οι ανάσες μπερδεύονται χωρίς πανικό
Το μάγουλο σου κρατούσα, στο χάδι,
στην άκρη από τα χείλη κυλά το πρώτο σου δάκρυ
Ανεπακόλουθη μνήμη,
ο άνεμος με πέταξε τώρα εδώ
να μη μπορώ μακριά σου.

Ταξίδεψα στον κόσμο δίχως μάτια,
τυχοδιώκτης, δίχως πόδια, μόνο τέσσερα χέρια ζευγάρια.
Ο έρωτας. Τι τέρας καταπληκτικό..
Δυό θώρακες παλεύουν την ανατολή
και κάθε δύση νικιέται από αδειανά στομάχια...

ακρωτήριο

Έμαθα να μιλώ με τη γλώσσα δεμένη,
και δεμένα τα χέρια,
να φωνάζω με το σώμα
με τα αυτιά να κοιτάζω
όσα αόρατα βαίνουνε μέσα και εμπρός
με τα μάτια να ακούω ύστερους ψιθύρους,
με το στόμα να αγγίζω τις αόρατες λέξεις,
γεύσεις κινδύνων,
ένα αγρό υπάρξεων διασχίζοντας
πολυτελή ευρήματα και όνειρα,
μια θάλασσα αγάπης και λαθών
στη μονάδα του κατατειθέμενος χρόνου
διάρκεια ζωής παραμένουσας κλειστής
όπως ένας θαλάσσιος κοχλίας σιωπής.

Στο ταξίδι του θανάτου έχω δει ποιόν σύντροφο θα΄χω...

σπασμένο φλυτζάνι

Διακοπτόμενες ηλιαχτίδες
όπως περνά το φως στο τσακισμένο κορμί
Ανατριχά η κεφαλή κι η ραχοκοκαλιά
Σκορπίζεται η μέρα στις ρωγμές
Γυαλίζουν και θερμαίνονται οι ενώσεις
Μπροστά στο μάταιο βιτρό του κόσμου
μια ανάσα ακίνητος ζητάς,
Φτωχό παιδί θα διαγωνιστείς στις αντοχές
Πλησιάζουν οι γιορτές σπαραχτικά
Στολίδια κρέμονται στην πόρτα,
Χάσκει από πίσω το μεγάλο πουθενά,
Στόμα αδηφάγο έμαθα, βάθη άπατα και λάθη
τοίχοι άδειοι, μάταιοι αγώνες και καρδιά νεκρή
Είναι το πίσω ή μήπως το μπροστά..
Δεν ανοίγω, θηκαρώνω, Να καείς.