Στεριά

Οι τοίχοι βουίζουν ένα σίγμα υπόκωφο
η πλάτη κρατιέται αδύναμα σε μία χορδή
το άλφα σβησμένο στην εκπνοή
το σώμα εξέπνευσα αλήθεια
Τι έχω τώρα που ο άπειρος χρόνος απλώνει χαλί
στην ακτή που χύνονται οι στιγμές
εγώ εδώ να περιμένω αδειάζοντας.-

αντΗχείς με τ' όνομά μου

θα μείνει καρφωμένη πάνω μου η φωνή σου
σαν ηχώ που κυνηγά στο δάσος του νέου κόσμου
ένα αθάνατο φτερό που γνωρίζει όλους τους αόρατους χάρτες
όταν το σώμα αφανιστεί κι ο βιολογικός λογισμός μου
έμβια μένει όσο γρήγορα κινείται, παλμός που αναπηδά
Ξεδιάντροπα σκοτάδια του αγνώστου έτσι θα σας ΝΙΚΗΣΩ