κι ως ψηλαφίζεις ασυναίσθητα,
εκεί που κάποτε υπήρξε,
με το δάχτυλο,
ρίχνεις το βάρος σου ολόκληρο στο πλάι απ' τον κρόταφο,
λες καρφωμένος στο λευκό τον τοίχο,
λιώνεις μακριά στον ελαιώνα τον κατάφορο
κι ελευθερώνεσαι μικρό κι ασήμαντο φτερό
στην πρόβλεψη της φύσης,
στη σοφία απ΄το δικό σου άγνωστο
παρακαλάς να γαντζωθείς στην πασχαλιά,
στην αγκαλιά με όλα της τ'αγκάθια να πνιγείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου