Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

κρυφά τοπία


Κάτω από το κυπαρίσσι,
στα κλαδιά του μαλακές μυρωδάτες βελόνες,
την Παγγαία φιλάς.
Το κεφάλι κλειδωμένο εμμένει στο βορά
όσο από τα μάτια να περνά το γεφύρι η σιωπή,
π΄αλωνίζει με φωτιά τα τοιχώματα της ύπαρξης
Σα σφυγμός που αλυχτά πίσω από τους πόρους
σα μπουμπούκι που ακόμα μαζεύει κλειστό τους χυμούς τ'ουρανού
στη βρεγμένη εικόνα εμπλουτίζει εαυτόν,
τελευταία σταγόνα,
προτού σκάσει πολύχρωμη σφαίρα ευωδιάς
και το κλέψει ο νοτιάς ως εκεί που τελειώνει ο δρόμος,
που η θάλασσα στα μάτια μου αρχίζει
Και κλειδώνει τα πέταλα, και ζεσταίνει στο στήθος η θήκη
που θα ζήσει το Σπαθί της φωτιάς
χίλιες φορές να με πας ως τα πόδια του γκρεμού
αρκεί λαμπερό να ανθίσει...

2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ξέρεις... έχω χαρίσει κι εγώ ένα σπαθί...
Κι ύστερα το πήρε και το κάρφωσε πάνω μου...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

....και έγινε φτωχότερος αφού το σπαθί έμεινε παντοτινά μόνο μαζί σου..