Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

ακρογιαλιά

Και τι πειράζει που οι γλάροι σου τσιμπούν το πρόσωπο το σώμα;
10000 χρόνια μάρμαρο στην ίδια την ακτή σε γυάλισε το φως,

το κύμα να σε γλύφει απαλά, σε νανουρίζει όσο τροφή τους γίνεσαι
.
Τάχα δε φτάνει ένας σκοπός να μη γυρεύεις άλλον;

Περνούνε από πάνω σου και σ'ερωτεύονται όλοι..

4 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

σαν αδύναμο σε βρίσκουν οι γλάροι σε τσιμπούν... εκτός και αν τέτοιο ακρογιάλι είσαι και σε γεύονται...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Καιόμενε, εκεί αφήνω την καρδιά μου ο δόλιος άνθρωπος, παρηγοριά να βρει και συντροφιά για το αέναο ταξίδι..

~reflection~ είπε...

"Περνούνε από πάνω σου και σ'ερωτεύονται όλοι.."

γιατί στο Ευπροσάρμοστό σου βλέπουν τον εαυτό που καποτε αρνήθηκαν ...
προκειμένου να ταυτιστούν με μί αμοναδικότητα που τελικά ανήκει σε όλους...
ενώ εσύ αμόλυντος κι απ'τα ραμφίσματα ξεδιψάς και του έρωτα το φιλί με αλμύρας πληγη...

πονα η αληθεια..
κι η τόση σου μοναδικότητα, ματια μου...

Φιλί γλυκό... κι αλμυρό μαζί...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Εκτός από σπασμένα μάρμαρα και μοναχά πρόσωπα, αυτή η ακτή έχει νερό καθάριο και μύριες αλυκές για τις πληγές Κάκια μου. Καλό καλοκαίρι