Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

φονικό



τα δικά μου τα κόκαλα μούλιασαν ήδη

....................................................................

Για το αγέρι να 'χεις
τα μάτια ορθάνοιχτα
όσο θα μπαίνει, όσο σε τρυπά
τόσο να διώχνει της ψυχής το φόβο
Το λιόγερμα την έστειλα
μια τελευταία στάλα ελπίδα
στο Ζάλογγο να κατεβεί
Ελπίδα σπαραγμένη
Έπινε ο ουρανός κόκκινο φως της δύσης
κι εκείνη κρέμαγε το αχνό, το αραχνοϋφαντο μαντήλι στο γκρεμό
Το γύπα της περίμενε
ελπίδα μου χαμένη.

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Κι όμως..
όσα μας αγγίζουν θανάσιμα,
είναι γλυκά και απαραίτητα σαν τον άνεμο που τρυπάει τα πνευμόνια της Αντοχής..
σαν το βλέμμα που ρίχνει αγκίστρι στην καρδιά, ψαρεύοντας συναισθηματα...

κι εμεις στην κοψη του Αναστεναγμού περιμενουμε το στερνό χτύπημα,
από εκεινον τον γύπα που δεν πρόβαλε ακόμη!...

κι όμως..
ακομη και μεσα από καθυστερήσεις και επιβραδύνσεις..
ερχεται..
το νιώθεις στην αυρα του Ανεμου που εχει αλλαξει επικινδυνα!...

Καλό Μήνα.. με παλίρροιες στα Βαθιά Νερά σου....
φιλια.. εκατομμύρια...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Κάκια,
σα να μην έφταναν όλα αυτά που έχει πάνω το κορμί μας, μάτια, αυτιά, στόμα και χέρια.. κροτάλισε ο άνεμος ως το μεδούλι κι έπιασε ψύχρα παντού, ψύχρα θανάτου ξανά-