το γιατρικό

Σήμερα πάλι κοκκινίζεις τον ήλιο μέχρι την απόλυτη πυρά του
Από τα μάτια μου έσβησαν τα χρώματα του νερού και του δρόμου
Χάθηκε η νομοτέλεια της μετεώρισης
Προτού ανατιναχτεί πάνω απ΄τα κεφάλια μας,
βιαστικά τον βυθίζεις στην απατηλή επιφάνεια
κι εγώ σε καταπίνω αχόρταγα όπως ο ουρανός εκείνον
Κι εσύ, ακρωτηριάζεις τη δεύτερη δαιμονισμένη μου γλώσσα,
την ήττα που γλύφει τα σημάδια μου με οξύ
Κατρακυλάς ορμητικός και πυρπολείς τη φαύλα μέρα μου
που στο τελείωμά της σα νυχτερίδα ράθυμη, παχιά
κρέμεται απ΄το λωβό μου ανάποδα
Με το σταυρό της καρδιάς σου στην καρδιά με καρφώνεις και με σώνεις