Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

πουλιά


Μέρα που το μυαλό τους έπνιγε του κόσμου η αιθάλη
τότε το αηδόνι αρρώστησε
κι ο βασιλιάς καυτό μες τις παλαμες το έκλεισε
-Σιωπή κι αν πέθανες
κι αν έζησες Σιωπή
Από τον ουρανό, τη γη μέχρι τη θάλασσα πώς να μετράς
με ραγισμένη τη ματιά με έμαθες
κι ολόγυρα Σιωπή.
Στη φυλακή και στα κλουβια μικρή βραχνή μου αγαπη
πρώτα αέρα έπινες κι έφτυνες των αχών μαγεία
Το βασιλιά σου πιο πολύ από τον καθρεφτη του αγαπάς
Φτωχή κατάντια έλα σπάσε μου το τζάμι
κι αν θέλεις φύγε
τι αξία να εχουν άλλωστε δυο αφωνα μικρα φτερά
μια μηχανή δίχως γρανάζια, δίχως να κουρδίζει
Φτωχό κι αδέκαστο αν υπήρξες
εγώ ήμουν άσημος θαμπός διπλά
ο έρημος σου αυτοκράτορας
μια μοναξιά γι ανταλλαγή με τα σκουπίδια-
Καταλαβαίνει το πουλί
το τζάμι σπάει με το κεφάλι
και μπήγεται ως βαθιά μες τα γυαλιά από την καρδιά του βασιλιά
Σιγή θανατου αν έδωσες
Σιγή θανατου επήρες

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Προστέθηκε η Φλεβα και παρεδωσε αθροιστικά τον παλμό της στο βαθος των Υπογειων Νερών....

Σιωπή.... τόσο κύμα κι όμως σιωπή...

Όσο κι αν μουρμουρίζω, κατω από το θεμελιο της Ψυχής μου, παντα σιωπή.....

τοσο μικρή πια?.... τοσο?...

να μην μπορω να αφήσω παρακαταθήκη ένα συλλαβισμό στο τιτιβισμα ενός πουλιου?....

Δεν υπαρχω.... μόνο μέσα στην απουσία η σιωπή μου ψυχανεμίζεται ότι καποτε περασα από εδω.. διαβασα αθορυβα για καποια πουλια που γραφτηκαν τόσο επιδεξια από ένα χερι βουτηγμενo στα Βαθια Σκούρα Νερά μιας παλλομενης Φλεβας....

Πόσο χαιρομαι, όταν περνώ από εδω....

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Κάκια μου, η σιωπή καποτε νομίζω πως είναι το μέτρο της εκούσιας ή ακούσιας ύπαρξης ενός όντος. Λόγω ματαιότητας ή λόγω αναξιότητας, σε κάθε φυγή μετράω πλήγματα.. Κι όσο κάποτε υπήρξα θαμπός αυτοκράτορας άλλο τόσο υπάρχω σαν πουλί που χάνει τη μιλιά του και αυτοκτονεί στο τέλος μέσα στην καρδιά του ηγεμόνα. Χριστέ μου δεν θα υπάρξει ποτέ μια διέξοδος για τους δυό τους? Μια φυγή ισοζυγίου αγάπης...

~reflection~ είπε...

Η διέξοδος είναι στο τελος της διακλάδωσης... το μονοπάτι του παιδεματος ανοίγει στο βαθος του δασους... και το πουλί ελεύθερο πια από προκαταλήψεις,από απογοητεύσιες και πόνο, βρίσκει τροφή για την φυγή του στο πιο ψηλό κλαδί της Προσωπικής του Ελευθερίας...

Από το βυθό, όμως, ως την αιωρηση ο δρόμος είναι μακρυς...
Δεν αντεχουν όλα τα πουλια....
Εσύ εύχομαι να αντεξεις,γιατί η Θέα από εκείνο το ψηλό κλαδί της Προσωπικής Ελευθερίας, είναι θεσμέσια....

Σε φιλώ γλυκα...