Πόσα εύφλεκτα στήθη μετράς για καμμέναΠόσα ελπιδοφόρα νομίζοντας πρωτύτερα πέρασαν μπροστά σου 'εάν'
Επισφαλής κάτω από το υπόστεγό σου δήθεν αφλεγής, αφελής
Τη συνείδησή σου στους καπνούς τους έπνιξες, αδαής
Το ανύποπτο στήθος σου προς τα μέσα ρουφά μεγαλειωδώς
τις λεπτόπνευστες στάχτες και σκύβει εμπρός
Στα πνευμόνια χωνεύουν, τα ρουθούνια σου ασθμαίνουν
ως γυρνάει σαν οίστρος της μέρας η δακρύβρεχτη κάθε στιγμή
Από την καρδιά σου αρχινάς βαθμιαία να γερνάς μοναχός
Πάνω σε ποιά πλάτη γλυκιά να κλαις τη συνείδηση στάχτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου