Νύχτα βαθιά απόκοσμηστην ερημιά κορμοί ασπρισμένοι φέγγουν από κυπαρίσια
μέσα από τα κλαδιά τους το θάνατο αποδέχονται πουλιά
με φωνές στριγγλές που συνοδεύουν τους ψαλμούς
τα μύρα λούζουν τους νεκρούς
οι Παραστάτες με κεριά μοιρολογούν γύρω απ'τον Τάφο
Σ'όλα τα πλάτη σκοτεινιά αστέρια φώτα αμυδρά
Μεγάλης Παρασκευής μυσταγωγία
στ'ανάντι περιμένει η Ανάσταση, η Γέννηση
σφραγίδα ζωής θανάτου
κύκλος που αποτυπώνεται στα σπλάχνα μας
λίγο προτού ενσαρκωθούμε
1 σχόλιο:
Λιγο πρωτού ενσαρκωθούμε... λιγο πρωτού γίνουμε φως... λίγο πρωτού πνιγουμε στο σκοταδι...λίγο πρωτου.... λιγο πρωτου...
Ας κανουμε πολύ το λίγο.... ας μετουσιωθεί σε γερή δόση αμαρτιας το τελευταιο φιλι... ας μας καψει καποιος το στεφανι που στολίζει τον πονο μας...
Ας υποφερουμε τα μεγιστα για να αγγίξουμε γυμνή την αξια της πολυπόθητης ΑΝαστασης που Θεοποιεί καθετι που αγγίζει....
Ευλογία, φίλε μου, ο πνιγμός στα βαθια σκουρα νερα της αμαρτιας... για να ερθει μετα η μετανοια και η Λυτρωση!...
Την καλησπερα μου ανοιξιατικα ανθισμενη πανω στο Σταυρο....
Δημοσίευση σχολίου