Σηματοδοτεί τις νέες γραμμές διανόησης ο μαύρος κύκνος,
με τη βροχή που σπαράζει τα τζάμια,
να, μόνο αυτό το αμυδρό παρελθόν θέλω να κρατήσω,
σαν ένα φάντασμα που λαβώθηκε μια δύση και τη δύση πιότερο αγάπησε,
τα πέπλα μου βαμμένα πορφυρά μοιάζουν με άνοιξης
Προτού να πέσει η νύχτα στο βαθύ της μαύρο γίνομαι αμαρτωλός μισός,
μισός αμαρτωλός στρατηλάτης που απ'τα υψίπεδα κοιτάζω μόνο την πράσινη κοιλάδα
Μα αν δε με βγάλει πουθενά τούτη η γραμμή ξέρω που θα με απωλέσει ο ποταμός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου