ναδίρ

σύννεφο που αγκαλιάζω στο σκοτάδι
στάζεις στο πρόσωπό μου
ζώο έγινε πια ο άνθρωπός σου, ο άνθρωπος σου το ζώο
τοσο που δίψασα και πείνασα των ιλαρών στιγμών
ρίξε εμπρός το δόλωμά σου και το θάλος το ιερό

στο τζάμι ανάντι όταν ο ήλιος με τυφλώνει
διπλώνεις τη σκιά σου, τρυπώνεις απ' τις κόρες,
κατρακυλάς κι όλο απλώνεις κι όλο χτυπάς...