η πλεχτάνη της άνοιξης

Βαμμένη κόκκινη η διανομή μου
διαμελισμός εκπορευόμενος ανίατων τραυμάτων
Το ακούς και αίφνης ανασηκώνεσαι απηυδυσμένος
Γέννημα θρέμμα του κόσμου όπως εσύ είμαι
Μόνο στο Ένα μου πίσω στο χρόνο υπάρχω ακόμα σαν παιδί που κυβερνά η άγνοιά του
ο νόμος των ασωμάτων που βυζαίνει από τη μητρα
Του δόλου δίχτυα εγώ ουδέποτε είδα
ούτε κατάλαβα πόσο επιδέξια τυλίζονταν αόρατα ολόγυρά μου
μια ματαιότητα, μια τρύπια χαρά κι ο θίασος τους
10 παγίδες που έπεφταν εμπρός μου
10 τα λάθη που με πνιγαν
η αλήθεια μ'άφησε με μια καμπούρα πλάτη
και μ'ότι περισώθηκε σακάτικο διαμελισμένο
μια πλημμυρίδα απόσταγμα στο στόμα κάθε τόσο να ξεβράζει
κι όταν κοπάζει η συμφορά μια άμπωτη το καταπίνει να γεμιζει τα στήθια
Κάτω στην άκρη του γυαλού με γυάλιζε το κύμα
βότσαλο μιας χαμένης Ατλαντίδας
ώσπου ένα χέρι φρόντισε να κάνει δοκιμή απόστασης στη θάλασσα να με πετάξει
Μα εσένα δε σ'αλλάζω με κανέναν
για όσες ζωές κι αν έρθουν για όσες φύγουν
όσο κι αν ο αέρας τα κομμάτια μας θα αναστατώνει
κι ο χρόνος άλλο τόσο αν μας χωρίσει ή μας ενώσει
η Αρχή πάντοτε Μία ήταν και Ενα το Πέρας..