γλυστρά απροσδόκητα το δάκρυ,
τρέχει ξοπίσω τους
οι οπτασίες π' έφυγαν στο παρελθόν τους
σκορπάει μέσα στην παλάμη
και τι να δώσει πια εξόν από μια υγρασία ανόητη και μάταιη
λιοπύρι έξω και ξερό ψωμί
ξερό το στόμα απτην προσδοκία
μια φυλακή το σώμα απέλπιδη και στείρα
το όνειρο χλωμό αιωρείται
αυτό το δάκρυ που θα μείνει αθάνατο
2 σχόλια:
Μην απαγορεύεις στο ποίημα να πιει το δακρυ ....
Μην το καταδικάζεις να μείνει θνητή προέκταση του χεριού που γραφει....
Αθανατη σταγονα....
Αθανατο δακρυ...
καποια στιγμή θα δωσει ζωή στις σκιες...
Καποια στιγμή όλα θα αναστηθούν από το παρελθόν που τα έθαψε και τότε...
το ποίημα χρυσαυρή στων ματιων τα οραματα... εκει που του κοσμου τα οραματα αγγίζουν τις προσδοκίας την εκπλήρωση μεσα από εικονογραφήσεις αγγίγματων...
όσο αυτό ακουμπά στο πάντα τόσο τα όνειρα γίνονται αιωνόβια- Κάκια είσαι φίλη το ξέρεις?
Δημοσίευση σχολίου