Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

απνοια


Γίνονται δια στιγμής παρελθόν
ως να φυσά ανεξεύρετος άνεμος αοράτων
με οσμή ρετσινιού
οι ανακαλυφθέντες κόσμοι
π' έξαφνα φωτίζονται εμπρός μου και σβήνουν
Αλλά ξέχασα τότε υπήρξα εκτός
Εντός, όλοι σωριαζόμαστε κάτω
Οι ανάσες παύουν μέχρι να γίνει φως- άχνα δια παντός
Ο ουρανός κάθε επόμενη νύχτα σφιχταγκαλιαζει τα δέντρα
Στενευουν τα περάσματα σ' απόσταση ασφυκτική
Το αίμα να αναλάβει διαφυγή
πευκοβελόνες μου ανυπόμονες
οι φλέβες μου ως σιδηρόδρομοι αρκούν
κι όλα τα άλογα αφρισμένα τρέχουν στην καρδιά
Του πόθου οι δρόμοι φτερουγίζουν στα πόδια
και η κοπή τα χέρια τρυπά
Όλα μες στο κεφάλι εκρήγνυνται
η δράση πια ανεβαίνει σ' επίπεδο θανάτου
Ποια θάλασσα άνεμε αποστόμωσες ποιά δαση;

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

καθε φορα έρχομαι τρομαγμενη... οι εικονες σου πλεονμε πνιγουν... Πνίγουν την ανασα μου κι εγω επιμενω να στροβιλίζομαι ευαίσθητο κοριτσακι στο ιλιγγιώδες λούνα παρκ της ποιητικής σου επινόησης...
Μα σιγά σιγά με εκπαιδευεις να αντεχω.. να αμυνομαι στην απνοια και να πίνω ποιήματα για να αντεξω στον δίχως οξυγόνο χώρο σου...
παντα θα έρχομαι,γιατί ο βυθός σου είναι ψεχεδελικά πανεμορφος....

τα φιλια μου... με απνοια ερωική καθηλωνονται μπροστα στο βλεμμα σου...

~reflection~ είπε...

Στ'αληθεια είσαι τόσο πολύτιμη... που σε ψαχνω...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Τίποτα λιγότερο από αυτά που διαβάζεις δεν έχει συμβεί, είναι λίγες μόνο στιγμές πιο πριν ή θα συμβούν λίγες πιο μετά.
Τόσο κοντά σου Κάτια, ουσιαστικά μια ανάσα από μέσα, και τόσο μακριά, πρακτικά όσο ένα ταξίδι από το νότο στο βορρά που ομολογώ πως πολύ θέλω να κάνω...