Είναι παραξενο ετούτο το πακέτο. Το απαρτιζουν οικουμένες του θανάτου.Ριγάς μεχρι τα μύχια στο άνοιγμα του όσο η τράπουλα όλα τα φύλλα στο κορμί σου ξεδιπλώνει..
Κρύσταλλο ήταν πάντα το νερό, σιωπή ο ποταμός σου μα κάποτε πυκνώνει ο ουρανός τρανός,
πάνω από το μέτωπό σου καραδοκούν ο χαμερπής κι ο λοιδωρός
Όσο να αρπάξουν όλα που ξεβράζονται των πόρων, αυτά που μέσα σου καθαίρεσε ο καιρός,
μες στον καθρέφτη σου κοιτάξου να δεις αν έμεινες με πρόσωπο στον πόνο
Άγαλμα είναι η σκέψη και ματωμένος ο κορμός που επιχειρείς να ορθώσεις μ' ένα ζευγάρι πόδια που ποτέ δεν ξεμουδιάζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου