Η μέρα φλογίζεται και στο λαμπάδιασμά της χτυπάει η καρδιά ένα ράθυμο αχό
σαν το παιδί που δεν το νοιάζει αν πάει τη ζωή του στο γκρεμό
που περπατά κι όλο τον ουρανό κοιτάζει μην έρθει άγγελος φωτός που θα το πάει στα ψηλά, Ξυπνάς κι ούτε αντιλαμβάνεσαι πώς στο λαιμό σου κάτοπτρο ηλιακό φοράς
ν’αντανακλάς τον πάνω κόσμο στο δρόμο που σου ορίστηκε για να βαδίσεις
σήματα, σχήματα σε κατευθύνσεις που ερμηνεύουν οι παλιοί,
πίσω να μην κοιτάς, Κι όπως ακολουθούν τα σύννεφα το μονοπάτι του ανέμου
τα ρωτάς- Άραγε σε ποια κατηγορία να ανήκεις και προχωράς με κάτι που σου ρουφάει το μυαλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου