Χρωστά ο καιρός στην καταδίωξή της
Καρδιά από φύλλα πάγου
Φλεβάρη καρδιά που κόβει πιο βαθιά κ από λεπίδα
Και βάφει ροζ το χιόνι
Μνημόσυνο θα κάνουν
Όλοι μαζί θα κάτσουν γύρω από το τραπέζι του θανάτου
Σώμα μελανιασμένο που βουλιάζει στο απέραντο του πάγου
Λεβάντα, δεντρολίβανο τρυπάνε από κάτω, ξεμυτίσαν
Σκουριάζει το κλειδί που κρέμασε μια μέρα στο λαιμό της η μητέρα γη
Και θάφτηκε το μυστικό που κράτησε στα χέρια του ο Κανένας
Ζεστό πουλί μονάχο
Πουλί που έκαμε η φωτιά σου
Πετάχτηκε σα σπίθα από του πάγου τη φωλιά στον ουρανό
Και χάρισε στη μέρα την ευχή που η γη θα ξανανιώσει
Τη μέρα που έλιωσα μαζί σου
15-02-2009, 18:54 μμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου