ο βράχος

Ο ίδιος χρόνος επιστρέφει ξανά και ξανά
Τ’άστρο στ’ ανάντη του κοιτάζεται με το φεγγάρι
Στην άμμο λίμνες της βροχής
της καταχνιάς καθρέφτες,
στου ουρανού τη χάρη που λυγούν,
στου κεραυνού την απειλή,
τρέμει μαζί τους το λευκο πανί να μην καεί,
να μην τσακισει το μεσιανό κατάρτι
Καρδιά που σ’έθαψαν στο χώμα κ από πάνω φύτρωσε ευχή
Να καρτερεί το άνθος κάθε 1000 χρόνια
Δύσκολα θεραπεύεται η ψυχή η κλειδωμένη
Δύσκολα λησμονεί ο σμιλεμένος βράχος
έτσι προσμένει απτο νέο κύμα ακόμα
να αφήσει τα σημάδια του κ αντέχει

28/1/2009- 18:23 μμ