Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

πυράκανθος


όσο τα χρόνια περνούν στο ανεξάντλητο
της ωραιότητος το άλογο γκρεμοτσακίζεται
κι εσύ δήθεν αφιππεύεις να πάρεις αντάλλαγμα
να συναντήσεις στο βάθος τον εύφορο εαυτό σου
να ζεσταθείς από τα παλιά σου ρούχα
αθώα και φανταχτερά
αλλά το ψύχος γίνεται απροσμέτρητο
γιατί ο ήλιος σου είναι νεκρός
και τα αγκάθια πληθαίνουν
βγαίνοντας από κάθε πόρο
αδύνατο να κρατήσεις λυγερό το ανάστημά σου
θανάτου τρύπημα, καμπούρα εικόνα
θα ήθελες να πετάξεις τα ψέμματα
μα έχουν πλέξει το πτώμα μου μεσα στους κρίκους σου
και κλειδωμένος βουλιάζεις..
ποιά Ανάσταση θα σε πάρει πρωτύτερα από μένα;

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Αβάσταχτη η Ανάσταση όταν περιμένει στο τέλος του ποιήματος,
εξαναγκάζοντας σε να κρεμαστείς
σε τόσες θηλιές ματωμένων στίχων...

----
Πώς τα χρώματα του αορίστου να ζεστάνουν το ενεστωτικό κρύο?...

Σκούρα Βαθιά Νερά είπε...

Κάκια, φαίνεται υπάρχουν πολλών ειδών άκανθοι και ακόμα πιο πολλοί θάνατοι... Αρκεί να έρθει αυτή η Ανάσταση. Μα πότε θα έρθει για να μείνει; Να είσαι καλά Κακιά. Χαρούμενο Πάσχα