πυράκανθος

όσο τα χρόνια περνούν στο ανεξάντλητο
της ωραιότητος το άλογο γκρεμοτσακίζεται
κι εσύ δήθεν αφιππεύεις να πάρεις αντάλλαγμα
να συναντήσεις στο βάθος τον εύφορο εαυτό σου
να ζεσταθείς από τα παλιά σου ρούχα
αθώα και φανταχτερά
αλλά το ψύχος γίνεται απροσμέτρητο
γιατί ο ήλιος σου είναι νεκρός
και τα αγκάθια πληθαίνουν
βγαίνοντας από κάθε πόρο
αδύνατο να κρατήσεις λυγερό το ανάστημά σου
θανάτου τρύπημα, καμπούρα εικόνα
θα ήθελες να πετάξεις τα ψέμματα
μα έχουν πλέξει το πτώμα μου μεσα στους κρίκους σου
και κλειδωμένος βουλιάζεις..
ποιά Ανάσταση θα σε πάρει πρωτύτερα από μένα;