Μιλάς λόγια μικρά ψιθυριστά τα βράδια λιγνά παραμύθια στα μάγουλα μου πουλάς τα φυλλοκάρδια τρέχουν απ΄τα μάτια ζεστή η ανάσα σου ύστερα τον ώμο μου φιλάς γλώσσα λεπτή και μακριά γαλάζιο κύμα το κορμί σου και σπείρα τούτη η αναμονή όσο βαδίζω για τη θάλασσα
"Ήταν φορές που αισθανόμουν πως εις τα θεμέλια που εισχωρούσαν βαθιά στη γη, εις τους ογκώδεις τοίχους και τις καμάρες των, ήταν η ψυχή μου που εντοιχιζόταν εις το ανώνυμο πλήθος των...».
»Το παιδί μαθαίνει ακούγοντας μυστικές φωνές μέσα του»
Δημήτης Πικιώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου