δεν τελειώνει.

Δεν έμεινε φως από τα βεγγαλικά της ζωής σου
Τα χέρια σου τρύπησαν γιατί τα χρειαζόσουν
για να κρατήσεις τα ηνία της φαύλης ύπαρξης
Δειλός που το άδειο τους φυσίγγι
σε τυρρανά τα βράδια κάτω από το κρεββάτι 
Ο ήχος της έναυσης που μυρμηγκιάζει τους κροτάφους
κι έπειτα η σιωπή που ξεκοιλιάζει το θύμα της
Εκείνη την έρημη νύχτα
που οι τοίχοι μιλούσαν μαζί σου και τρόμαζες
μπορούσες να πιαστείς απ΄τα αστέρια 
και σκόνη να γίνεις στο διάστημα
αφού η λέξη δεν έμοιαζε με αυτό που θα έπρεπε να ήταν.
Αγάπη.
Σα μόνο αφημένο ένα κόκκινο κρίνο του βουνού
που άλλοτε ανθίζει άλλοτε πνίγεται από τα αγριόχορτα
μία τυφλή σπηλιά χωρίς έξοδο που το χειμώνα πλημμυρίζει
ενα λιβάδι που γεμίζει πυράκανθους
ο γκρεμός στην  κορυφή μιας ελάτης
το άδειο σου στήθος

μνήμη

Ο ράφτης κόβει ράβει το καινούργιο σου κουστούμι
Λιωσμένος στέκεις στην ουρά να το ντυθείς και να σωθείς.

Φτιαγμένο από άνοιξη είναι τ'όνειρο
Ελπίδα απατηλή, στο μάγουλο άγουρο το χάδι
Κι όσο ο άνεμος φυσά στην παρειά,
κι οι παπαρούνες γέρνουν το κεφάλι
Εγώ σκυφτός από του έρωτα το φως
κοιτώ το ίχνος του στο στήθος και ριγώ
Ψέματα ήταν και με δρασκελά
Στα δέντρα ανέβηκε, γελά, ρίχνει το σώμα στο κενό
Βλογιοκομμένη αγάπη μου άλλο δε χρωστώ.-

"These violent delights have violent ends

And in their triumph die, like fire and powder,

Which, as they kiss, consume."

φώσφορος

Δεν είμαι παιχνίδι των καυτών δαχτύλων κανενός άλλου,
της απόλαυσης φωτός μόνο των δικών σου.
Να ρουφώ τη φωτιά τους και εντός μου να τη σβήνω με θόρυβο
με τη νύχτα να καρφώνει τα νύχια της, στο στήθος μου να σκάβει,
και τις φλέβες μου γεμάτες άνοιξη
Σα λιοντάρι να περπατώ ελπίζοντας ο φωσφόρος του χειμώνα να χυθεί,
μονοπάτι καινούργιο στο σκοτάδι.

βιβλίο

Μιλάς λόγια μικρά ψιθυριστά
τα βράδια λιγνά παραμύθια
στα μάγουλα μου πουλάς
τα φυλλοκάρδια τρέχουν απ΄τα μάτια
ζεστή η ανάσα σου
ύστερα τον ώμο μου φιλάς
γλώσσα λεπτή και μακριά
γαλάζιο κύμα το κορμί σου και σπείρα τούτη η αναμονή
όσο βαδίζω για τη θάλασσα