Tελειωμένος- καθώς ο πόνος ορμάει αταξινόμητος
Tο κορμί στο σαράκι της μέρας γλυστρά
στη φρουρά, στο θώρακα μιας αυλής πεθαμένης
Η ψυχή σα φωτιά που δε προφταίνει προς τα έξω να λάμψει
Διώκεσαι φτωχό κουρελιασμένο μου χιτώνιο
Τη νύχτα που ξεσπούν οι ουρανοί και το φωνάζεις
Τη νύχτα που ο σπόρος πνίγεται με το νερό
άλλο ένα όνειρο γεννιέται νεκρό
κι ο Ίσκιος μου χτυπιέται με τον αποτελειωμένο χρόνο
Καταναλώνει το οργανικό περίβλημα μου ως την ύστατη οπή
"γίνε μία φορά η γυνή που αγάπησαν"
Απόμεινα μια ματαιότητα του εαυτού μου που σε απορεί
για ποιά αντοχή, σε ποιά ηδονή να σου δοθώ
που την αλήθεια στάζω και σβήνω ο θνητός
Δυό λέξεις ρημαγμένες στα νωτιαία μου βουρκιάζουν
κι από μακριά τα γαλανά πατζούρια σου χτυπούν διψασμένα
κι η σκάλα κατεβαίνει ορμητική
Πάτωμα εικοστό εντεκάτη εντολή: "Μην εγκαταλείψεις μηδέ εγκαταλειφθείς"
Σκαλίζω στο στομάχι μου ένα λάκκο να κρυφτώ
τα ρούχα όλου του κόσμου πυρωμένα
κι εγώ εξανεμίστηκα ασθμαίνοντας μια μισερή κουβέντα του άλλου κόσμου..
"Ο νους, διότι τρέχει παντού".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου