εορτολόγιο

Έχει φυτρώσει η αλήθεια σ'ένα υπόγειο βαθύ σκιασμένο,
προστατευμένο από νόμους και καιρούς
όπως εκείνα που έσκυβα από το φεγγίτη τους να δω
μεσα από το σκοτάδι τι αναβλύζουν
όταν σκυφτός διαβάτης, θολωμένος ουρανός,
περιπλανιόμουν σε άδεια πεζοδρόμια άσκοπα
μακριά από ανταμώματα άδοξα
με του ματιού μου το λευκό χαμηλωμένο,
το μπορετό μου καταγής
Γύρω μου δαίμονες στυγνοί
πολιορκούσαν της καρδιάς το ρόδακα
μα εγώ κρατιόμουνα κουλουριασμένος να φυλάω στα στήθια το αιμα
με τη βασανισμένη μου οικουμένη να κυλω
και το λαρύγγι μου κανάλι άδειο, αμίλητο, στεγνό,
ο διψασμένος σ'ένα έγκατο της γης,
μικρός, πικρός και απεχθής που ελπίζει για βοήθεια.
........
Θανατηφόρα του αοράτου τα περιπλανώμενα πυρά,
πυρά που πόνο εξαπέλυσες με το άγγιγμά σου,
φρενήρης καλπασμός το εντός μου ράγισες και πέρασες
του έρωτα μου ο κεραυνός