ανΑσα

Με τους ανθρώπους ματίζεις την αλυσιδα που σπάει εδώ κι εκεί
Ταξιδεύεις και σκορπάς τ'απολειφάδια σου
Δεν είναι η γης ούτε το πράσινο που εξαπλώνεται
Δεν είναι οι ποταμοί μήτε τα πουλιά που αγκάλιασαν τον άνθρωπο
Είναι η αλήθεια που κρύβεται κάτω απ'τα στρώματά του
και μόνο απ' άλλο άνθρωπο φανερώνεται
Σκύβεις κοντά τους κι όπου καθρεφτίστηκες δόθηκε γαλήνη μαζί κι αντάρα

Μίρτιλο

Συναγωνίστηκα τα φύλλα που ο άνεμος στεγνώνει παρασύροντας
κι είδα ξοπίσω μου πως άφησα ένα κομμάτι από γη ζωγραφισμενο με κόκκινα και μαύρα χρώματα μα όχι εμένα
Εγώ δεν απόμεινα
Φάνηκε η ράχη της ψυχής όπως αυτή η ασημένια αναδυομένη του ψαριού φωσφορίζοντας,
όταν ζεσταίνει η γαλανή επιφάνεια του νερού στο φως του ήλιου
Να προπορεύεται ο βαρκάρης και εσύ ν'ακολουθείς

το χαμοπαίγνιο

Γοργά που ταξίδεψαν το ποτέ και το τίποτα
πάνω στο αόρατο βέλος μέχρι εδώ
Το σπαθί που δεν πρόλαβε δοξάρι έγινε στο μοιρολόϊ του στήθους
κι εγώ λαγωνικό που ηττήθηκε από τα λόγια της οχλαβοής
για το τομάρι της αλεπούς που δεν παραδόθηκε...