Στα σκοτάδια πορεύομαι με την κοιλιά τουμπανιασμένη χρόνο άχρονοΗ εδική μου πείνα μοιάζει με θρέψη διαρκείας
Στο χέρι μου κρέμεται κουρελιασμένο,
στάζουν τα σάλια μου πάνω στο φύλλο πορείας
κι αστράφτουνε οι τόποι και τα σήμαντρα
μα οι δρόμοι χάνονται
Μικρά φωτάκια που συλλέγονται πίσω ξανά με υδραργυρικές δυνάμεις
εξαντλημένα του ανθρώπινου χρόνου και ορισμού
εξαντλημένα του ανθρώπινου κορεσμού και της ιδιοτέλειας
Αντιλαλούν τα βήματα σου πάνω στο βράχο που σιμά μου ορθώνεται
Περνάς ξυστά μου και πάλι ξεμακραίνεις.......
στη Veda
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου