ΤΝΤ

Σε ποιό μεταίχμιο βρίσκομαι
και κρέμεται από πάνω μου ολάκερος ο ουρανός αιμοδιψής;
Να σου πω ποιόν θα τσακίσω πρώτα:
εμένα
Πεθαμένος περνά ο φέρελπις
καθώς το αλυσοπρίονο κανονίζει την κοιλιά μου...

Δίψα

Βουλιάζουν τα μάτια σε σκοτεινιασμένη θάλασσα,
να διψώ κάθε δύση με μια δίψα ακούραστη
μ' ένα μόνιμο συναγερμό στο κεφάλι και στα πόδια
πείσμα αναλλοίωτο, του ανεκπλήρωτου ο ίσκιος
Τα σταφύλια της μνήμης, κομμάτια αιχμηρά οδύνης,
τα μηνίγγια τρυπούν,
μα τα τζάμια κλειστά, σφραγισμένα τα παράθυρα
Παίρνω την τελευταία φόρα, τελευταία φορά τώρα
η παράσταση στον αυτόχειρα ανήκει
Καταρρέουν οι τοίχοι στης ανάσας το βάρος
στου ονείρου το θάλος, η φωνή που περνά τα όρια του νου
και ο κήπος απλώνεται μπροστά μου ξανά
λεπτά πέταλα ανθού ξεδιπλώνονται....

πείνα

Του έραψαν τα χείλη,

κι ούτε που μιλά, ούτε κοιτά

μα η θάλασσα από το μπαλκόνι την ασχήμια λυγάει,

πορφυρό το δείλι κι ο δρόμος καμπυλώνει

Ανέβα κόκκινη χορδή, κατέβα ελευθερωτής αέρας

εσύ που με το δείκτη σου ανιχνεύεις την ορμή,

στο αθέατο ανάλογα τα σώματα τρυπάς

κι εκείνα επιδίδονται στις επιθυμητές ταχύτητες,

εσύ που φυγαδεύεις τη θέα όσο την παλάμη του ακλόνητος ανοίγει

με μια απάθεια άγνωστης λύπης

κι ο δρόμος καταπίνει τα διάφανα σκορπίσματα που αδειάζει

τη μνήμη που κοροϊδευτικά γελά, τον ξεγελά

γιατί οι πληγές δεν πάνε πουθενά,

μονάχα συνορεύουν στις χαρές, να το θυμάσαι…

"snow leopard"

το υψηλότερο σχέδιο

Στα σκοτάδια πορεύομαι με την κοιλιά τουμπανιασμένη χρόνο άχρονο
Η εδική μου πείνα μοιάζει με θρέψη διαρκείας
Στο χέρι μου κρέμεται κουρελιασμένο,
στάζουν τα σάλια μου πάνω στο φύλλο πορείας
κι αστράφτουνε οι τόποι και τα σήμαντρα
μα οι δρόμοι χάνονται
Μικρά φωτάκια που συλλέγονται πίσω ξανά με υδραργυρικές δυνάμεις
εξαντλημένα του ανθρώπινου χρόνου και ορισμού
εξαντλημένα του ανθρώπινου κορεσμού και της ιδιοτέλειας
Αντιλαλούν τα βήματα σου πάνω στο βράχο που σιμά μου ορθώνεται
Περνάς ξυστά μου και πάλι ξεμακραίνεις.......

στη Veda