απνοια

Γίνονται δια στιγμής παρελθόν
ως να φυσά ανεξεύρετος άνεμος αοράτων
με οσμή ρετσινιού
οι ανακαλυφθέντες κόσμοι
π' έξαφνα φωτίζονται εμπρός μου και σβήνουν
Αλλά ξέχασα τότε υπήρξα εκτός
Εντός, όλοι σωριαζόμαστε κάτω
Οι ανάσες παύουν μέχρι να γίνει φως- άχνα δια παντός
Ο ουρανός κάθε επόμενη νύχτα σφιχταγκαλιαζει τα δέντρα
Στενευουν τα περάσματα σ' απόσταση ασφυκτική
Το αίμα να αναλάβει διαφυγή
πευκοβελόνες μου ανυπόμονες
οι φλέβες μου ως σιδηρόδρομοι αρκούν
κι όλα τα άλογα αφρισμένα τρέχουν στην καρδιά
Του πόθου οι δρόμοι φτερουγίζουν στα πόδια
και η κοπή τα χέρια τρυπά
Όλα μες στο κεφάλι εκρήγνυνται
η δράση πια ανεβαίνει σ' επίπεδο θανάτου
Ποια θάλασσα άνεμε αποστόμωσες ποιά δαση;

διαολοπαίγνιο

Μωβ άνθη η ειρωνεία στο τζάμι της άνοιξης
Περνούν οι κύκλοι με μένα να τελώ
σε αναμονή και αναβρασμό
Τον υπερβάλοντα ζήλο ν'αναβοσβήνει
καμινέτο ανεκπαίδευτο
Αναξιότητα, ανυπακοή,
Του κόσμου πάλι έφτασε το τέλος, του χρόνου το βέλος,
Το πρόσωπό μου ακουμπώ
στης μέγιστης εκπαίδευσης τη σφραγισμένη πόρτα
Αθόρυβοι σχεδόν δουλεύουν πίσω της οι εκλεκτοί
Ξεροσταλιάζω για μια κρυστάλλινη απύθμενη βύθιση
κι ένα ανάλαφρο άφτερο πέταγμα..

ου φονεύσεις το δέντρο_1

Φυλάει ο καιρός την πληρωμή
Γλυκιά εκδίκηση, συμφωνία πικρή
Παχαίνει η ασημένια σφαίρα όσο μαζεύει τις κακοτοπιές
Αλαφιασμένος ο αυτουργός μέσα στον ύπνο του τινάζεται,
Ώρα που οι φυλλωσιές στις στάλες παραδίνονται της άνοιξης
Πού κρύβεται ο κυνηγός σου;
Μέσα του κλαίει το χώμα για το τύπωμά σου και θρηνεί
Σε πήρε κάποτε η ριπή, τώρα στο στήθος του ληστή καρφώνεται,
Φτωχός κι αξιοθρήνητος, φτωχότερος του σκοτωμένου δέντρου,
Απέλπιδος ο λυτρωμός του.-