Φώναζε όσο θες.Κουβαλάς παντού το χτύπο σου,
αυτόν που δεν απαντήθηκε από κανένα.
Έξω να βγεις, κάτω απ΄το σύννεφο να δεις,
πώς κρύβεται τ'ολόγιομο φεγγάρι απ΄τον καθένα, με τον άνεμο.
Χτύπα και κράτα την ανάσα σου, στον τοίχο να χτυπάς,
και σκάει κάτω από τα πόδια σου χαράδρα,
γιομάτη αγκαλιές και χάδια, μόνο για σένα.
Κρέμεσαι ρίζα ξερακιανή, βλαστός ελαστικός από το βράχο, φύλλωμα πράσινο φτωχό,
μονάχο των ατίθασων πουλιών απάγγιο και φωλιά βασιλική, συνομιλείς με το Θεό....
4 σχόλια:
Μου θύμισες μια μέρα που βρισκόμουν σε ένα τέτοιο μέρος...
Με ρίζες ξερακιανές γύρω και πράσινα φυλλώματα.
Μια μέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Μαρία,
όπως ούτε κι εγώ μπορώ να ξεχάσω τη δική μου εκείνη μέρα, σ'εκείνη τη μετέωρη θέση της φύσης, απ'όπου κρεμόμουν αγέρωχη, άφοβη και σίγουρη, δίχως να γνωρίζω πόσο όλα αναστρέψιμα ήταν, πόσο έπρεπε να συνηθίζω να πέφτω και να χτυπάω από εκεί και πέρα..
Σαν στη μέση να φυτρώνεις του δάσους, πάνω σε βράχο που υψώνεται στο μπόι των Πνευμάτων...
κάποια από αυτά ήταν Ψυχές
που δεν άντεξαν κρεμασμένες από μία ίνα ρίζας
και έπεσαν
φυλακιζοντας την κραυγή τους στο στοιχειωμένο Ποίημα.....
όμως, πάντα μία Πτώση τη διαδέχεται μία Αγκαλιά..
κι όταν τη χρειάζεσαι είναι όσο Ζεστή και Γλυκιά την Θέλεις....
ο Τελευταίος Στίχος
πάντα με χερια απλωμενα αγγίζει το Φόβο της επικίνδυνης αιώρησης...
Τα φιλιά μου....φυλλώματα στο δάσος που σμιλεύουν οι λέξεις σου..
Κάκια μου,
σαν το βλαστό που ξάφνου έχει το προαίσθημα του μαρασμού, τον πρώτο θάνατο πάνω στο πιο ωραίο του μπουμπούκι κι ύστερα πάνω στον ίδιο, πρωταντικρύζει το γκρεμό και συγκλονίζει το φυτό μέχρι τη ρίζα... κι όσο η στεγνή μετέωρή του ρίζα τον κρατά είναι αρκετό για να γευτεί το μεγαλείο των πλασμάτων γύρω του...
Δημοσίευση σχολίου