Δίψα

Βουλιάζουν τα μάτια σε σκοτεινιασμένη θάλασσα,
να διψώ κάθε δύση με μια δίψα ακούραστη
μ' ένα μόνιμο συναγερμό στο κεφάλι και στα πόδια
πείσμα αναλλοίωτο, του ανεκπλήρωτου ο ίσκιος
Τα σταφύλια της μνήμης, κομμάτια αιχμηρά οδύνης,
τα μηνίγγια τρυπούν,
μα τα τζάμια κλειστά, σφραγισμένα τα παράθυρα
Παίρνω την τελευταία φόρα, τελευταία φορά τώρα
η παράσταση στον αυτόχειρα ανήκει
Καταρρέουν οι τοίχοι στης ανάσας το βάρος
στου ονείρου το θάλος, η φωνή που περνά τα όρια του νου
και ο κήπος απλώνεται μπροστά μου ξανά
λεπτά πέταλα ανθού ξεδιπλώνονται....