πείνα

Του έραψαν τα χείλη,

κι ούτε που μιλά, ούτε κοιτά

μα η θάλασσα από το μπαλκόνι την ασχήμια λυγάει,

πορφυρό το δείλι κι ο δρόμος καμπυλώνει

Ανέβα κόκκινη χορδή, κατέβα ελευθερωτής αέρας

εσύ που με το δείκτη σου ανιχνεύεις την ορμή,

στο αθέατο ανάλογα τα σώματα τρυπάς

κι εκείνα επιδίδονται στις επιθυμητές ταχύτητες,

εσύ που φυγαδεύεις τη θέα όσο την παλάμη του ακλόνητος ανοίγει

με μια απάθεια άγνωστης λύπης

κι ο δρόμος καταπίνει τα διάφανα σκορπίσματα που αδειάζει

τη μνήμη που κοροϊδευτικά γελά, τον ξεγελά

γιατί οι πληγές δεν πάνε πουθενά,

μονάχα συνορεύουν στις χαρές, να το θυμάσαι…

"snow leopard"