Ακούστηκε ένας ήχος από κάτι που άδειαζεκι ο Μόνος το μόνο που είχε πάνω του πια ήταν μια ελπίδα
που χωρούσε σε ένα απειροελάχιστο σώμα
δίχως πόδια δίχως χέρια δίχως μάτια δίχως καρδιά
Μόνο ένας κόκκος του στο Χέρι να επιστρέψει,
εκεί απ΄όπου κάποτε ο μικροσκοπικός γλύστρησε των Δαχτύλων,
για να τριφτεί τη μοναξιά με τους ομοίους
για να γιγαντωθεί γευόμενος τη σπίθα
και να θανατωθεί για τ' όνειρο που έμεινε μετέωρο
Αυτός ο κόκκος στο ταξίδι της επιστροφής
θα είναι αρκετός όλο το Νέο Κόσμο να γνωρίσει...
3 σχόλια:
Δεν υπάρχει σύνορο να χωρέσει τη μικρή διάσταση του κόκκου. Το ποίημα φακός και μεγάλωσαν όλα μέσα μου. Ακόμη και ο φόβος μην συμβούν όσα σκέφτομαι!
Ένας κόκκος ο σπόρος της ψυχής..
δίχως πόδια δίχως χέρια δίχως μάτια δίχως καρδιά...
μα κάνε λίγη υπομονή βαθύ μου ποίημα..
σε λίγο ο κήπος μας θα γεμίσει μπουμπούκια...
Εκατομμύρια φιλιά... σταγόνες για να θεριέψει το λουλούδι των ποιηματων...
Φόβε, ένας κόκκος με απέραντες δυνάμεις και απειροελάχιστες δυνατότητες...
Κάκια,
αυτός ο σπόρος δεν έχει ανάγκη από άκρα, μόνο από ρεύμα έχει ανάγκη για να επιστρέψει.- σε φιλώ κι εγώ και σ'ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου