Fidele liberatum

Fidele liberatum, όπως η αλυσίδα που τους κρίκους της τρίζει
και καθηλώνει τον κρεμάμενο σε ένα μοναδικό τοπίο του πνιγμού
Δυο κόκκοι άμμου την πυριτία τους ανάβουν το δειλινό που αποσβαίνει εν βρασμώ
Τυφλοί ψηλαφίζουν, συγκινημένοι, ο ένας τον άλλο κι απομακρύνονται.
Ο ορίζοντας αδειάζει τα σύννεφα, η θάλασσα για εκτόνωση τη ζέστη αχνίζει
Η παραλία σου γέμισε δράκους με βλέμμα μελαγχολικό.
Αργόσυρτοι, σωπαίνοντας, αναμοχλεύουν τη φωτιά στα σπλάχνα τους ωσότου αναγεννηθεί
Οποία απόφαση σαν έρμα χώνεψης κακής ανεβοκατεβαίνει,
Μα αν δεν πετάξουν θα κολυμπήσουν
και αν δεν κολυμπήσουν θα βυθιστούν στην κινούμενη άμμο...

"FEAR no more the heat o' the sun,
Nor the furious winter's rages;
Thou thy worldly task hast done,
Home art gone, and ta'en thy wages:
Golden lads and girls all must,
As chimney-sweepers, come to dust.

Fear no more the frown o' the great,
Thou art past the tyrant's stroke;
Care no more to clothe and eat;
To thee the reed is as the oak:
The sceptre, learning, physic, must
All follow this, and come to dust.

Fear no more the lightning-flash,
Nor the all-dreaded thunder-stone;
Fear not slander, censure rash;
Thou hast finish'd joy and moan:
All lovers young, all lovers must
Consign to thee, and come to dust.

No exorciser harm thee!
Nor no witchcraft charm thee!
Ghost unlaid forbear thee!
Nothing ill come near thee!
Quiet consummation have;
And renowned be thy grave!"

William Shakespeare