Πιο γρήγορα κι από τη σαύρα που με την κοιλιά της γλύφει τον τοίχο,πιο γρήγορα ο φόβος με την κραυγή του σκαρφαλώνει,
ο φόβος που έχει την αγάπη μέσα του κι ανδρώνεται,
πιο γρήγορα κι από το αριστερό σου χέρι που στον άνεμο χαιδεύεται
την ώρα που το δεξί αλύγιστο σφίγγει το τιμόνι,
τη μέρα που η αλήθεια καίει τα φτερά της
και τ΄όχημα σου μένει ακυβέρνητο στην κορυφή.
2 σχόλια:
ότι μέσα μας έρπει μένει ανεξίτηλο… και ο φόβος ακυβέρνητο καράβι στο αίμα μας. ο φόβος του αποχαιρετισμού…
Φτάνεις στην πηγή κι είναι σα να σε εγκαταλείπει το μέσο.. Ελεύθερος αυτοκτονείς. Καλώς όρισες άσβηστε.
Δημοσίευση σχολίου