Αν κάτσω δύο λεπτά μες στη σιωπή σουΔύο λεπτά ζωής αιμορροούσας
Να δω όσα η κάμαρα κι οι ερχόμενοι δε μ'άφηκαν
Στον ήλιο έξω να σε κοιτάξω, προσώπου λαμπυρίζοντος
Εκείνη η πολύτιμη στιγμή με διαπερνά
Κι όσο βαφτίζονται οι πόροι στην καινούργια εικόνα
που από το χθες βαθιά λησμονημένη
ξεφύτρωσε μεγάλη πεθυμιά
Δονείται ολάκερη η φύση κι αδημονούν τα πλάσματά της
Χαρά φιλιού, της πρώτης άνοιξης χαρά
3 σχόλια:
Όσο μέσα στους πόρους υπάρχει φυτεμένο το χάδι σου
Ανθίζουν οι ευαισθησίες
και η Ανοιξη με βρίσκει ακομη και μεσα στο Καταχείμωνο..
αμετρητα φιλια..ανθισμενα..
ελειψες....
κάθε χρόνο έρχεταικαι φεύγει, σαν να θέλει να της το φωνάζουμε: έλα πίσω αγάπη.
Σαν τη στιγμή εκείνη που υπόσχεται χρόνο αέναο, με τον αέρα να μας χαϊδεύει τα μάγουλα και να θροϊζει τα χορτάρια, με το νερό να κροταλίζει τα βότσαλα κι όλες τις γλώσσες να σπαρταράνε δίχως ήχο, με την αφή της άνοιξης δίχως φωνή, δίχως παράπονα...
Δημοσίευση σχολίου