Μωβ άνθη η ειρωνεία στο τζάμι της άνοιξης
Περνούν οι κύκλοι με μένα να τελώ
σε αναμονή και αναβρασμό
Τον υπερβάλοντα ζήλο ν'αναβοσβήνει
καμινέτο ανεκπαίδευτο
Αναξιότητα, ανυπακοή,
Του κόσμου πάλι έφτασε το τέλος, του χρόνου το βέλος,
Το πρόσωπό μου ακουμπώ
στης μέγιστης εκπαίδευσης τη σφραγισμένη πόρτα
Αθόρυβοι σχεδόν δουλεύουν πίσω της οι εκλεκτοί
Ξεροσταλιάζω για μια κρυστάλλινη απύθμενη βύθιση
κι ένα ανάλαφρο άφτερο πέταγμα..
2 σχόλια:
Στους κύκλους μέσα κλείνω κι εγω τα ονειρα όταν θυσιάζονται στις υποχωρήσεις.......
Κρατάω το παίδεμα.. τον ζήλο της φθαρμένης μου επιμονής...
Σου γραφω συλλαβίζοντας πτωσεις και βυθίσεις στο απέραντο κενό της Προσπάθειας..... Αιωνια Προσπαθεια... και κανεις δε βρεθηκε να υπογραψει για το αποτελεσμά της...
Εκατομμύρια φιλια... ολα δικά σου...
Κάθε κόκκος που πέφτει στην κλεψύδρα χτυπάει μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχει ένα έστω κλειδί, ένα γαμημένο τυφλοσούρτι που ν'ανοίγει αυτή την πεισματικά κλειστή πόρτα κι ένας εκπαιδευτής για τους εκτός συναγωνισμού υπάρχει; ένα δικαίωμα κι ας με πετάξουν έξω μετά. Ένα.-
Δώσε μου τα κλειδιά σου Κάκια..
Δημοσίευση σχολίου