Στα σαλόνια της λύπης τα βράδια ο δεσμώτης μ'αφήνει να καίω,
στα βελούδα να ψάχνω να βρω τα κλειδιά της φυγής, τα σημάδια,
και στα χείλη να σβήνω το γεμάτο ποτήρι της κρύας χαράς
που η καρδιά όσο πίνει γλυκαίνει μα ο χρόνος παχαίνει
κατατρώει μοναξιά και βουλιάζει στα άφαντα ίχνη,
βαθιά η σμίξη παγώνει γιατί ο ορίζοντας φέγγει μακριά,
και φωλιάζει κλαψιάρα η μειλήχια θέλξη πότε θα'ρθει εκείνος,
ποιά μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου