Παλη

Κατάφερα λαβωματιά στο στήθος
δικό μου ήταν το μαχαίρι
κ όλη τη νύχτα πάλεψα στο σκοτεινό μου το κρεββάτι
Να μην χαθώ
Όμως αυτός, ο Χάρος, με πήρε από το χέρι
και με γκρέμισε στα έγκατα του κόσμου να μου δείξει
πού’χα φωλιάσει, πού’χα πέσει, πού’χα περιφρονήσει
Τη νύχτα αυτή οπου κατέβηκα στον Άδη
Κρατούσα μόνο όπλο ότι είχα στη ζωή για να νικήσω
Πάνω μου όρμησαν μαύρα σκυλιά και μύριοι δράκοι
μα δεν αμφέβαλλα του πόνου
Έκοβα, πέταγα, πισωπατούσαν, έφευγαν κυνηγημενα
Ξέχασα γιατί έφτασα εκεί να πολεμήσω
Στους σκοτεινούς διαδρόμους έτρεξα κ έμελλε να το συναντησω
Το σώμα το νεκρό το αγιασμένο που έψαχνα
σ'ένα κρεβάτι κείτονταν ωχρό
κ απάνω του αντηχούσε μια μουσική μαγευτική εξ ουρανού
που έκανε να ριγούνε του κάτω κόσμου τα θεμέλια
και τα θηρία να σκορπίζουν γύρω του, ατιμασμένα να κρυφτούν
Στα χέρια μου το σήκωσα να το νεκραναστήσω...

28-01-2009, 23:56 μμ