πυράκανθος

όσο τα χρόνια περνούν στο ανεξάντλητο
της ωραιότητος το άλογο γκρεμοτσακίζεται
κι εσύ δήθεν αφιππεύεις να πάρεις αντάλλαγμα
να συναντήσεις στο βάθος τον εύφορο εαυτό σου
να ζεσταθείς από τα παλιά σου ρούχα
αθώα και φανταχτερά
αλλά το ψύχος γίνεται απροσμέτρητο
γιατί ο ήλιος σου είναι νεκρός
και τα αγκάθια πληθαίνουν
βγαίνοντας από κάθε πόρο
αδύνατο να κρατήσεις λυγερό το ανάστημά σου
θανάτου τρύπημα, καμπούρα εικόνα
θα ήθελες να πετάξεις τα ψέμματα
μα έχουν πλέξει το πτώμα μου μεσα στους κρίκους σου
και κλειδωμένος βουλιάζεις..
ποιά Ανάσταση θα σε πάρει πρωτύτερα από μένα;

δεν τελειώνει.

Δεν έμεινε φως από τα βεγγαλικά της ζωής σου
Τα χέρια σου τρύπησαν γιατί τα χρειαζόσουν
για να κρατήσεις τα ηνία της φαύλης ύπαρξης
Δειλός που το άδειο τους φυσίγγι
σε τυρρανά τα βράδια κάτω από το κρεββάτι 
Ο ήχος της έναυσης που μυρμηγκιάζει τους κροτάφους
κι έπειτα η σιωπή που ξεκοιλιάζει το θύμα της
Εκείνη την έρημη νύχτα
που οι τοίχοι μιλούσαν μαζί σου και τρόμαζες
μπορούσες να πιαστείς απ΄τα αστέρια 
και σκόνη να γίνεις στο διάστημα
αφού η λέξη δεν έμοιαζε με αυτό που θα έπρεπε να ήταν.
Αγάπη.
Σα μόνο αφημένο ένα κόκκινο κρίνο του βουνού
που άλλοτε ανθίζει άλλοτε πνίγεται από τα αγριόχορτα
μία τυφλή σπηλιά χωρίς έξοδο που το χειμώνα πλημμυρίζει
ενα λιβάδι που γεμίζει πυράκανθους
ο γκρεμός στην  κορυφή μιας ελάτης
το άδειο σου στήθος

μνήμη

Ο ράφτης κόβει ράβει το καινούργιο σου κουστούμι
Λιωσμένος στέκεις στην ουρά να το ντυθείς και να σωθείς.

Φτιαγμένο από άνοιξη είναι τ'όνειρο
Ελπίδα απατηλή, στο μάγουλο άγουρο το χάδι
Κι όσο ο άνεμος φυσά στην παρειά,
κι οι παπαρούνες γέρνουν το κεφάλι
Εγώ σκυφτός από του έρωτα το φως
κοιτώ το ίχνος του στο στήθος και ριγώ
Ψέματα ήταν και με δρασκελά
Στα δέντρα ανέβηκε, γελά, ρίχνει το σώμα στο κενό
Βλογιοκομμένη αγάπη μου άλλο δε χρωστώ.-

"These violent delights have violent ends

And in their triumph die, like fire and powder,

Which, as they kiss, consume."

φώσφορος

Δεν είμαι παιχνίδι των καυτών δαχτύλων κανενός άλλου,
της απόλαυσης φωτός μόνο των δικών σου.
Να ρουφώ τη φωτιά τους και εντός μου να τη σβήνω με θόρυβο
με τη νύχτα να καρφώνει τα νύχια της, στο στήθος μου να σκάβει,
και τις φλέβες μου γεμάτες άνοιξη
Σα λιοντάρι να περπατώ ελπίζοντας ο φωσφόρος του χειμώνα να χυθεί,
μονοπάτι καινούργιο στο σκοτάδι.

βιβλίο

Μιλάς λόγια μικρά ψιθυριστά
τα βράδια λιγνά παραμύθια
στα μάγουλα μου πουλάς
τα φυλλοκάρδια τρέχουν απ΄τα μάτια
ζεστή η ανάσα σου
ύστερα τον ώμο μου φιλάς
γλώσσα λεπτή και μακριά
γαλάζιο κύμα το κορμί σου και σπείρα τούτη η αναμονή
όσο βαδίζω για τη θάλασσα

με τον άνεμο

Φύλλο μικρό, κάτω στον ποταμό, των Μυρίων την κάθοδο διάλεξες
Απ' το χείλι πικρό κυλάει της καρδιάς το αίμα
Δε θα υπάρχουν κάβοι πια, μήτε απάνεμα λιμάνια να κρυφτείς.
Σα κόψει η άγκυρα, κανείς να σε κρατήσει δεν υπάρχει
Μικρό καράβι με πανί μονό
πάνω σε τούτο το φανό είναι που κάηκαν οι πεταλούδες της παλιάς σου αγάπης

Η Πύλη

Περνάς τη χρυσή πύλη με περισσή εξωστρέφεια
μέσα σ'ένα χλωμό φως,
Είναι μία μέρα θαμπή που γελάς πολύ
Ύστερα κάνεις χιλιάδες χιλιόμετρα ψάχνοντας να τη βρεις
με περισσή ενδοσκόπηση
Πού ψάχνεις; Πού κοιτάς;
Θεέ μου η Δύση κρεμάστηκε
Η Ανατολή ξαποσταίνει σε σώματα αγγέλων
κι εσύ σαπίζεις σε τάφο σκοτεινό και υγρό,
με τα μάτια να τρέχουν χιλιόμετρα
στην καρδιά σου εντός ατέλειωτοι κύκλοι
Πόσο σε περίμενα
πόσο ποτέ δε θα φτάσω..