Τρίτη 15 Μαΐου 2012

μνήμη


Ο ράφτης κόβει ράβει το καινούργιο σου κουστούμι
Λιωσμένος στέκεις στην ουρά να το ντυθείς και να σωθείς.

Φτιαγμένο από άνοιξη είναι τ'όνειρο
Ελπίδα απατηλή, στο μάγουλο άγουρο το χάδι
Κι όσο ο άνεμος φυσά στην παρειά,
κι οι παπαρούνες γέρνουν το κεφάλι
Εγώ σκυφτός από του έρωτα το φως
κοιτώ το ίχνος του στο στήθος και ριγώ
Ψέματα ήταν και με δρασκελά
Στα δέντρα ανέβηκε, γελά, ρίχνει το σώμα στο κενό
Βλογιοκομμένη αγάπη μου άλλο δε χρωστώ.-



"These violent delights have violent ends
And in their triumph die, like fire and powder,
Which, as they kiss, consume."