φώσφορος

Δεν είμαι παιχνίδι των καυτών δαχτύλων κανενός άλλου,
της απόλαυσης φωτός μόνο των δικών σου.
Να ρουφώ τη φωτιά τους και εντός μου να τη σβήνω με θόρυβο
με τη νύχτα να καρφώνει τα νύχια της, στο στήθος μου να σκάβει,
και τις φλέβες μου γεμάτες άνοιξη
Σα λιοντάρι να περπατώ ελπίζοντας ο φωσφόρος του χειμώνα να χυθεί,
μονοπάτι καινούργιο στο σκοτάδι.

βιβλίο

Μιλάς λόγια μικρά ψιθυριστά
τα βράδια λιγνά παραμύθια
στα μάγουλα μου πουλάς
τα φυλλοκάρδια τρέχουν απ΄τα μάτια
ζεστή η ανάσα σου
ύστερα τον ώμο μου φιλάς
γλώσσα λεπτή και μακριά
γαλάζιο κύμα το κορμί σου και σπείρα τούτη η αναμονή
όσο βαδίζω για τη θάλασσα