Κάτω από το κυπαρίσσι,
στα κλαδιά του μαλακές μυρωδάτες βελόνες,
την Παγγαία φιλάς.
Το κεφάλι κλειδωμένο εμμένει στο βορά
όσο από τα μάτια να περνά το γεφύρι η σιωπή,
π΄αλωνίζει με φωτιά τα τοιχώματα της ύπαρξης
Σα σφυγμός που αλυχτά πίσω από τους πόρους
σα μπουμπούκι που ακόμα μαζεύει κλειστό τους χυμούς τ'ουρανού
στη βρεγμένη εικόνα εμπλουτίζει εαυτόν,
τελευταία σταγόνα,
προτού σκάσει πολύχρωμη σφαίρα ευωδιάς
και το κλέψει ο νοτιάς ως εκεί που τελειώνει ο δρόμος,
που η θάλασσα στα μάτια μου αρχίζει
Και κλειδώνει τα πέταλα, και ζεσταίνει στο στήθος η θήκη
που θα ζήσει το Σπαθί της φωτιάς
χίλιες φορές να με πας ως τα πόδια του γκρεμού
αρκεί λαμπερό να ανθίσει...
