φαρέτρα

Εγκάρσια τομή ραμμένη εκατοντάκις ως το πλευρό
Πολλοστή ευκαιρία στους δαιδάλους του πλήθους ζητώ,
μετανοιωμένος διαβαίνοντας το φωτισμένο κατόπι της
κι η φύση ξεκουρδίζει το αδιάψευστο ρολόι της
τυχόν μη με φονεύσει η ανάδρομος δύση...

Σε μένα με οίκτο γυρνά: -Τώρα λοιπόν μ'αγαπάς?
Ξύπνησα όλα μου τ'άλογα και τρέχω ξοπίσω σου
Με δάκρυα, με αίμα κι αχό στο λαβύρινθο του στήθους σου
Να σπάσω το τζάμι της καιόμενης καρδιάς,
τον κορμό να λυγίσω στη ζούγκλα της διανοίας μου

2,3 φύλλα αδύναμα μου έμειναν θωρρώ,

να κόψω την άρρωστη ρίζα μου

και να πετάξω κάτω απ΄τον έναστρο ουρανό..

Σ'αγαπώ. Ας βρεθούμε μεγαλειώδεις ξανά.-

Ούτε ίχνος σημάδι, ούτε αμάρτημα

Φώναζε όσο θες.
Κουβαλάς παντού το χτύπο σου,
αυτόν που δεν απαντήθηκε από κανένα.
Έξω να βγεις, κάτω απ΄το σύννεφο να δεις,
πώς κρύβεται τ'ολόγιομο φεγγάρι απ΄τον καθένα, με τον άνεμο.
Χτύπα και κράτα την ανάσα σου, στον τοίχο να χτυπάς,
και σκάει κάτω από τα πόδια σου χαράδρα,
γιομάτη αγκαλιές και χάδια, μόνο για σένα.
Κρέμεσαι ρίζα ξερακιανή, βλαστός ελαστικός από το βράχο, φύλλωμα πράσινο φτωχό,
μονάχο των ατίθασων πουλιών απάγγιο και φωλιά βασιλική, συνομιλείς με το Θεό....

Villy Vil

μισός και μόνος να σπας την κλεψύδρα του χρόνου στα χερια σου
και να κόβεις τα δάχτυλά σου,
ώστε να μπορείς να αγκαλιάζεις τον άνθρωπο όπως τον ήλιο ζεστό μέσα στο στήθος,
ζεστό πάνω στο πρόσωπο σου μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα.
Ως Αδάμ με την Εύα μέσα στο μυαλό και στα σκέλια σου
και ως Εύα με τον Αδάμ μέσα στην κοιλιά και στην καρδιά σου,
να βρίσκεις το χαμένο παράδεισο στη στιγμή και εν τω αενάω

πιο μακριά

Αστράφτει στο βάθος και τρέμει η νύχτα
τα αστέρια βουλιάζουν
αντάρα που αδειάζει σαν αίμα στο πηχτό σκοτάδι
Το χέρι σου κρατούσα χωρίς να μιλώ
περιμένοντας
σκυφτός στο σφυγμό της παλάμης
στο χνώτο γλυστρώντας που θαμπώνει το τζάμι
περιμένοντας
μετράω το χρόνο χιλιάδες παλμοί
που κρύβονται κάτω απ΄το ρούχο
στο δέρμα που λάμπει ωχρό
περιμένοντας
στο στομάχι τρικυμία βάζει ο ψίθυρος που έγινε θόρυβος
ο θόρυβος της αγάπης τρυπάει τους τοίχους παραμένοντας.-